Literatura czasów pandemii – KONKURS!

Za oknem jesień w pełni – pora was zaprosić do kolejnego konkursu. Tym razem możecie wygrać „Las, pole, dwa sobole” Joanny Stogi, absolwentki kursów Pasji Pisania.

Las, pole dwa sobole Joanny Stogi, absolwentki kursów Pasji Pisania, to piękna książka o konieczności konfrontacji z odejściem najbliższych, przeżywaniu żałoby, (nie)radzeniu sobie z emocjami. Składające się na nią miniatury uderzają istną maestrią wykonania. Obserwujemy bohaterkę (bohaterki) mierzące się z utratą z różnych perspektyw, poziomów. Więcej pisałem o tym tutaj. Jestem dumny z tego, że mogę niejako patronować tej książce – a dziś chciałbym się nią z wami podzielić. Możecie wygrać Las, pole, dwa sobole w kolejnym blogowym konkursie.

Zobaczcie, oto fragment opowiadania Kolekcjonerka:

„Jestem kolekcjonerką samotności. Wyszukuję jej odmiany pośród napotkanych ludzi. Przyglądam się im, porównuję objawy, a potem staram się je przyszpilić, niczym motyla w gablotce, jednym określeniem, które najlepiej odda ich charakter.”

Bohaterowie tej prozy mierzą się z samotnością na różnych wymiarach, także w obliczu pandemii. Niech zatem słowem-kluczem tego konkursu zostanie samotność, ale samotność czasów pandemii. To świetna okazja, abyście ubrali w słowa emocje związane z aktualną sytuacją, wciąż nowym doświadczeniem z którym nam wszystkim przyszło się skonfrontować. Oczywiście, teksty mogą być smutne, dramatyczne, refleksyjne, zabawne, nietuzinkowe – dajcie się poprowadzić wenie!

Prace nie powinny przekroczyć 1700 znaków ze spacjami. Wklejajcie je w formie komentarzy do niniejszego wpisu do 25 października włącznie. Spośród nadesłanych prac Joanna Stoga wybierze te najlepsze, a ich autorki/autorzy otrzymają egzemplarze książki Las, pole, dwa sobole ufundowane przez Wydawnictwo Seqoja.

Do dzieła, moi drodzy! Czekamy na wasze prace!

Źródło cytatu: Joanna Stoga, Las, pole, dwa sobole, Wydawnictwo Seqoja, Olsztyn 2020.

31 Replies to “Literatura czasów pandemii – KONKURS!”

  1. Od tygodnia pracujemy zdalnie. Ja i Matylda. Świat się skurczył do mieszkania. Krótkie ucieczki na zakupy; przerwy na szerszy horyzont. Nie ma po co wychodzić. Znajomych strach odwiedzać. Nawet telefonu mało ostatnio używam. Zwykle piszę najwięcej do Matyldy, a teraz ona jest cały czas obok. Wczoraj znowu się pokłóciliśmy. W zasadzie nie pamiętam o co. O jakąś minę, grymas, odpowiedź nie na miejscu, niepełną, zbyt krótką? Teraz posługujemy się survivalowym zestawem dźwięków, by jakoś funkcjonować. Wcześniej mieliśmy sobie tyle do napisania, bo spędzając całe dnie w pracy, głównie do siebie pisaliśmy. Nasze wiadomości były jak listy Osieckiej i Przybory XXI wieku. Teraz cisza. Słowa nie przychodzą, a jak przychodzą to zdają się śmieszne, może zbyt patetyczne, by je wypowiedzieć.
    Myślałem, że jak będę miał więcej czasu to zrobię mnóstwo rzeczy. Poczytam, pogram na gitarze, wrócę do malowania. Czas jest, a ja nie robię żadnej z tych rzeczy. Marnuję go na kwaśne myśli, na odburkiwanie, udawanie obrażonego.
    Czy to znaczy, że nie umiem żyć z Matyldą bez tęsknienia w ciągu dnia? To byłoby dziwne. Okazuje się, że nie umiemy ze sobą rozmawiać. Chciałbym powiedzieć jej coś miłego, ot tak żeby poczuła się lepiej, ale jak? Podejść i powiedzieć? Wyśmieje mnie. W domu, na żywo powinien być jakiś pretekst do takich słów.
    Biorę worek z kuchni i wołam, że idę wyrzucić śmieci. Wychodzę i jakbym stawał się lżejszy, spokojniejszy. Wrzucam worek do kontenera. Wyjmuję komórkę z kieszeni i już wiem, co mogę zrobić. Otwieram Messengera, wybieram Matyldę. Piszę. Po prostu…
    „Kocham Cię ”

  2. Michal_Pawel_Urbaniak says: Odpowiedz

    I mamy pierwszą pracę! Kto następny?:)

  3. Pandemia, nie pandemia żyć trzeba.
    Stwierdziłam, gdy wkładałam rzeczy do walizki – bluzka, spódnica, kilka par majtek, biustonosz. Podręczny zestaw kobiety pracującej.
    Nie chcę, aby mój świat się skurczył do pokoju z kuchnią i z dochodzącym kotem. Rozmów ze znajomymi przez Messengera.
    I strachu.
    Niedługo skurczy się tak bardzo, że będę się bała własnego cienia
    Jadę do Krakowa, na targi, które oficjalnie odwołano. Trudno.
    Spotkam znajome pisarki, pośmiejemy się, napijemy kawy, opowiemy historie z życia. Dodamy sobie odwagi i otrzymamy wsparcie. Nikt nie zrozumie lepiej pisarza, niż drugi pisarz.

  4. Układanka z zarazą w tle.
    Kwarantanna. Niech ta zaraza się nie kończy! Tak, jestem egoistką. Jednak dawno nie byłam tak szczęśliwa. Wreszcie mam czas dla siebie i dla swoich zainteresowań. Przestrzeń by spojrzeć w głąb siebie. Postawić pytania na które nie było czasu…
    Kilka dni temu na wyspę przyszła wiosna i faktycznie w niedługim czasie przypomniało sobie o nas słońce. Niesamowite zobaczyć po wielu deszczowych tygodniach żywe kolory. Otoczenie nabiera ostrości i dokładniejszych kształtów. Czujesz jak przez ciało przepływa energia i chce się ponownie żyć. Układam na nowo puzzle mojego mikroświata z wielką przyjemnością. Dla bezpieczeństwa obwarowuję się wysokim murem piękna i harmonii. Koloruję swój świat na żółto i na niebiesko. Tak – wszystko jest idealne niczym rozczochrana wiatrem kwitnąca łąka. Tak znienacka w mojej bajce pojawia się nawet długoniewidziany książę. Ostatni brakujący puzzel. Układanka jest gotowa. Wokoło wybrzmiewa gama obudzonych emocji. Przez jakiś czas bujamy razem w obłokach. Zaraza znika kompletnie z horyzontu, bo ją wygumowałam. Moją planetą rządzi najczystsze z uczuć. Pewnego dnia tak samo jak znienacka się pojawił tak i nagle – książę znika. Starannie budowany świat runął, a ja rozsypuję się niczym przypadkowo zerwany naszyjnik. Każda perełka leci w inną stronę. Przez moją planetę przeleciał kataklizm. Niewiele się ostało, wróciła natomiast zaraza w towarzystwie depresji. Uśmiechają się do mnie szeroko.
    Nastaje jesień i powraca kwarantanna – czas aby ponownie spojrzeć w głąb siebie. Postawić pytania na które nie było czasu i po głębszej refleksji rozpocząć mozolnie składać puzzle. Naturalny cykl się zamyka, tym razem z zarazą w tle.

  5. W niedzielę były jej urodziny, żadne okrągłe, siedemdziesiąte siódme. Dwie kosy, jak to mówią. Zaprosiła synów z rodzinami. Nie chciała prezentów, wszystko przecież ma.
    Tydzień wcześniej zamroziła flaczki, dwadzieścia trzy kotlety mielone, buraczki i szarlotkę, że gdyby nie dała rady, to tylko rozmrozi. Rano rozstawili we dwoje stół, przykryła białym obrusem, rozłożyła serwetki, świąteczne sztućce. Pokroiła wędlinę pod wódeczkę.
    Pierwszy był starszy syn.
    – Nie będziemy się całować – powiedział w progu.
    – Nie musimy – odpowiedziała. – A gdzie dzieci?
    Potem przyjechał drugi syn.
    Siedzieli i gadali, synowe sączyły wino, spóźnione wnuki zjadły i poszły na kanapę wlepiać wzrok w smartfony. Była zmęczona.
    Nie widziała ich od miesiąca, chociaż codziennie przejeżdżali obok jej domu. Czekała. Budziła się przed piątą, liczyła godziny do śniadania. Brała książkę, ale, wzrok przeskakiwał po rządkach literek, wszystko się rozmazywało. Kiedyś robiła na drutach, teraz powykręcane palce nie chciały trafiać gdzie trzeba. Wyglądała przez okno. Co roku siała mniej i mniej, bo duszność przychodziła gdy pochylała się nad grządkami. Po śniadaniu włączała telewizor. Oglądała swoje seriale, ale w sumie było jej obojętne, czy Gośka wyjdzie za Konrada i czy Pola jest córką Michała. Czasem zadzwoniła znajoma poznana w szpitalu. Czasem siostra, albo szwagierka. Od kiedy zaczęli się o nią bać, czekała tylko na nich. Grupa ryzyka, astma, mówili, trzeba ograniczyć kontakty. Niechby i zachorowała, umarła, co to za życie jest.
    – Dlaczego już idziecie? Przecież nie jest późno – powiedziała, gdy podniósł się starszy syn. – Nie wychodźcie wszyscy razem – w jej głosie było błaganie.
    Gdy zostali we dwoje, podgłośnili telewizor. Pola okazała się córką Marka.

  6. Chyba zaczynam wariować, mam omamy. Rozmawiam z samym, a czasem z innymi. Ostatnio pokłóciłem się z Panem Hipciem i przestał do mnie przychodzić. Na szczęście jest jeszcze Pan Tygrys.
    Nie pamiętam jak się znalazłem w izolatce. Gdy się obudziłem byłe już przebrany w piżamę szpitalną, miałem zawroty głowy. Głos z ukrytego głośnika oznajmił mi, że jestem zarażony zakaźnym wirusem. Lekarze musieli mnie odseparować od reszty społeczeństwa. Pozostanę na kwarantannie przez jakiś czas. Posiłki dostaje przez szparę w drzwiach.
    Na początku krzyczałem, że tak nie wolno. To łamanie prawa, groziłem wszystkim. Potem był płacz i błagania. Wszystko na nic. I tak naprawdę nie wiem co się dzieje…
    Nigdy nie sądziłem, że człowiek może być tak samotny. To idzie zgłupieć!
    Gaśnie lampa pod sufitem. To chyba tam na świecie jest już noc. Tak sobie tłumaczę.
    Liczę do dwustu i powoli wstaję z łóżka. Kieruję się w stronę sedesu, kucam obok niego uchylając klapę. Szepczę tajne hasło. Mija chwila gdy z wnętrza ukazuje się głowa Pana Tygryska.
    – Co tak długo?- pytam, pomagam mu wyjść z sedesu i stawiam go ostrożnie na podłodze. Ten otrzepuje się z wody.- Przecież wiesz, że dzisiaj musimy omówić plan ucieczki.

  7. Drogi Romeo.

    Twój plan zawiódł. Muszę przyznać, że jesteś całkiem sprytny i nie zorientowałam się wcześniej, że z premedytacją pchnąłeś mnie w jej ramiona. Czy było mi z nią dobrze, a właściwie z Tobą? Nie mam porównania.

    Nie wiem nawet, czy tam, gdzie jesteś, wolno w ogóle marzyć? Tyle się mówi o tym miejscu, a właściwie, nic nie jest pewne. Więc wolno, czy nie? Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby was tego wcale nie uczono.

    To co się tu dzieje rozbiera mnie całkowicie. Wychodzę na miasto naga i bezbronna. Każdy mijany człowiek przygląda się bezwstydnie, wbija wzrokiem w osłoniętą twarz, krzyżuje spojrzenia. Wyobrażasz to sobie? Teraz podobam się prawie każdemu mężczyźnie. Myślę, że nie znalazłby się taki, który by za mną nie poszedł. Oczy, oczy są pięknem, reszta to marny dodatek. Teraz wiem, że wystarczy zakryć twarz, a one będą promienieć, świecić jak latarnie w ciemności, wabić sobą, przyciągać jak magnesy neodymowe. Ciekawe, ile już serc złamałam spacerując Starówką. Pewnie wiesz.

    Tego nie przewidziałeś, prawda? Nie da się z tym nic zrobić? Mogłeś rzeźbić usta czubkiem swojego ostrego, jak los, noża. Odkształcić podbródek, wytworzyć efektowne blizny na policzkach, ale oczy… nie… ich nie mogłeś dotknąć. W końcu zdałam sobie sprawę z tego, że to co najważniejsze interesuje Ciebie najbardziej.

    Wstaję więc teraz co rano z przeświadczeniem, że będzie to mój ostatni dzień w tym mieście, a później już tylko szpitalne znajomości. Chodzę lasem kamienic, brudnym chodnikiem własnych przywar i przyzwyczajeń, próbując przyzwyczaić się do myśli, że umrę ślepa, z ziejącą pustką w oczodołach, zabijając to co kochasz we mnie najbardziej.

    J.

    (z listów do Niego)

  8. Joanna zapukała głośno do drzwi. Przystawiła ucho do ciepłego drewna i nasłuchiwała.
    -Mamo, mamo… zostawiłam ci zakupy – dokończyła, gdy tylko usłyszała szuranie papci po podłodze, zostawiła siatkę na wycieraczce i zeszła po schodach.
    Mamy nie widziała już drugi miesiąc, która żyje przepełniona strachem zamknięta w czterech ścianach. Nawet nie pozwoliła córce wchodzić do mieszkania. Wszędzie czai się groźny wirus, na jej ubraniach, rękach, a nawet Asia mogła go przynieść z pracy. Schorowana mama tak bardzo potrzebuje czułości i dotyku, ale nie pozwala na to i w panicznym lęku wybiera samotność. Jedyne co córka może zrobić, to ukoić mamę rozmową przez telefon. Ot taka współczesna troska o seniorów, którzy odcięci od dzieci, wnuków, od namacalnej bliskości zapadają na najgroźniejszą współcześnie chorobę – wirus samotności, który codziennie zabija bez względu na wiek i zasobność portfela, tak dzień po dniu.

  9. Promienie słońca obudziły Tomka w jego sypialni. Można by sądzić, że bliskie jest już południe, tymczasem stojący na stylowej komodzie zegar, wskazywał zaledwie szóstą rano. Kto chętnie zrywa się z łóżka w sobotę o tak wczesnej godzinie? Właśnie Tomek. Zafascynowany opowieściami znajomego lekarza medycyny chińskiej o dobroczynnym wpływie snu, nawyków żywieniowych i ogólnie holistycznego podejścia do życia, nasz przyjaciel świadomie postanowił wdrożyć dobre nawyki do swojej codzienności. Choćby to wczesne chodzenie spać czy wstawanie bladym świtem.

    Tomek, czując i wierząc głęboko w to, że jego pięćdziesięcioletnie przecież ciało jest w coraz lepszej formie, wyskoczył ze swojego szerokiego choć samotnie zajmowanego łoża jak jelonek i popędził do salonu, żeby otworzyć drzwi na taras i wpuścić ciepło do domu. Nucił po drodze słowa wdzięczności, a wiedział, że ma za co dziękować.

    Jest w życiu w miejscu zadowolenia. Stworzył od podstaw własne wydawnictwo, które publikuje książki o charakterze poradnikowym. I widzi ogromną potrzebę promowania właśnie takich książek. Jemu samemu, zajęło lata, żeby uporządkować swój własny świat, ten wewnętrzny i wokół, więc teraz chętnie dzieli się doświadczeniami, między innymi polecając książki, które pomagają lepiej funkcjonować w różnych sferach życia.

    Codziennie rano biega co najmniej przez pięć kilometrów, trzy razy w tygodniu pływa na basenie, a podróżuje głównie na rowerze. Kładzie się wcześnie spać, wstaje skoro świt, odżywia się według zasady pięciu przemian, ostatni posiłek zjadając po siedemnastej, pracuje nie więcej niż pięć godzin dziennie i ciesząc się świetną kondycją, zaraża swoim zapałem innych. Bardzo ceni sobie swoją niezależność.

    Żyjąc tak świadomie, znajduje też czas na codzienną prasówkę. Jakież jest więc jego zaskoczenie, gdy pewnego dnia włącza Internet i oto dowiaduje się, że w Polsce ogłoszono pandemię. Co prawda wiedział, że na świecie szaleje ponoć śmiercionośny wirus, ale słyszeć to jedno, a być w środku wprowadzonych zakazów i ograniczeń to drugie. Nagle nie może pójść do lasu, bo je zamknięto, podobnie baseny i siłownie. Zewsząd słyszy, że ma zwracać na wszystko uwagę, nie dotykać twarzy, nie podawać ręki na powitanie, aż w końcu zakładać maseczkę. Tomek czuje, że jego przestrzeń niebezpiecznie się kurczy, a ktoś mu próbuje odebrać to, co było dla niego najważniejsze do tej pory. Czuje się zaskoczony. Jak to? Nagle zostaje pozbawiony tego wszystkiego, co było tak bardzo jego? Ma nagle zmienić drastycznie swoje przyzwyczajenia?

    Czuje się zagubiony. Nie, on czuje się wściekły. Postanawia przeprowadzić własne śledztwo, żeby znaleźć prawdę i rozbić tę bańkę informacyjną. Wirus ma uczynić z ludzi niewolników, a on nie wyraża na to zgody.
    Czyta wywiady, publikacje, śledzi badania nad wirusami.
    Wie, że można zabezpieczyć się na przyszłość, ale dbając o odporność i to bynajmniej nie tylko tę immunologiczną.

    Tomek, niczym przedsiębiorca Tanajno, chcąc okazać niezadowolenie przeciwko temu, co robią rządzący, uważa, że władza chce zabrać obywatelom wolność. I za pomocą mediów społecznościowych postanawia urządzić swoistą krucjatę, żeby zadać kłam wszystkim, którzy według niego chcą zarobić na zastraszaniu milionów ludzi na świecie. Teraz stawia sobie jako misję walczyć z dezinformacją i wyprowadzać ludzi z błędu w swoim własnym kraju.
    Jego znajomi na Facebooku, już od rana mają w swoich skrzynkach wiadomości o najważniejszych przekrętach związanych z koronawirusem, filmiki, linki do wypowiedzi tych, którzy apelują o zachowanie swojego zdania. Na temat pandemi również.
    I tak przez cały dzień. Tomek uważa, że robi dobrą robotę. Coraz więcej osób dzwoni do niego i mówi, żeby robił to dalej. Zdawał kłam nieprawdzie.

  10. Pamiętam, że „Dżuma” Alberta Camusa była jedną z tych lektur, które z przyjemnością przeczytałem. Nie odstraszyła mnie jej groza wszechobecnego umierania. Chociaż nie chciałbym się w takiej sytuacji znaleźć. A tu mamy coś trochę podobnego. Kilka tygodni temu bratanica Michasia przywiozła wirusa z Małopolski. Brat poszedł na kwarantannę i do innego mieszkania, a jej siostra Józia została z nią i jak się można było spodziewać też zachorowała. Brat na szczęście miał wynik ujemny, a Michasia szybko się wyleczyła. Teraz czekamy aż wyzdrowieje Józia. Tymczasem na mojej politechnice koleżanka, z którą jednego dnia miałem egzamin dyplomowy trafiła na zarażonego studenta i odesłano ją na kwarantannę. A to mogłem być ja. Z tymi moimi chorobami to bardzo niebezpieczne. Mam nadzieję, że koleżanka zdrowsza ale też, że w ogóle nie zachoruje. A mnie to może trafić dosłownie na każdym kroku. Na szczęście nasz rektor, a potem władze ogólnopolskie uznały, że będziemy prowadzić tylko zajęcia zdalne. Niby jesteśmy lepsi niż za czasów „Dżumy”, bo rozpoznajemy wirusa, mamy już trochę leków, aparatury medycznej, ale brakuje medyków, a prace nad szczepionką idą bardzo wolno. Codziennie przybywa zarażonych i tych co umierają też. Zdaje się, że na całym świecie nie ma miejsca gdzie by się można ukryć przed tą zarazą.

  11. GDY ROZWINIE SKRZYDŁA

    Siedziała przy stole zapatrzona we własne dłonie. Kościste, wysuszone jak zleżałe śliwki, opadły na jej wątłe kolana.
    Gałąź sosny muśnięta wiatrem zapukała w szybę. Gdzieś na dworze rozgwizdał się kos.
    Dźwignęła się z krzesła. Szur szur, podreptała do okna. Przytknęła nos do szyby i spojrzała ze swojego trzeciego piętra w dół. Betonowy śmietnik. Wokół porozrywane przez gołębie torby. Obok smętne resztki ławki, na której wieki temu siadywała z Jankiem. Deski siedziska ktoś bezlitośnie powyrywał, pozostał rozpłatany kawałek oparcia.
    Za szybą mignął cień. To znowu kos.
    Gdyby mogła być ptakiem…
    One za nic mają pandemię. Nie siedzą jak więźniowie w klatce. Bo co to za świat! Od miesiąca nie wyszła za próg. Zakupy przynosi pani z opieki. Miła, ale jakoś nie wiadomo, o czym z nią rozmawiać. Po tylu latach we własnym towarzystwie odwykła od ludzi. W bloku wszyscy obcy.
    Ptak to co innego. Może wznieść się w niebo albo przysiąść na gałęzi, a potem znowu wzbić wysoko i pozwolić słońcu grzać zziębnięte skrzydła. A pod wieczór umości się na posłaniu z piór i traw.
    Gdyby tak mogła pofrunąć! Jest drobna, waży tyle co nic. Tak, powinna więcej jeść, ale nic już jej nie smakuje.
    Dotknęła chłodnego metalu okiennej klamki i pociągnęła. Ciszę rozciął klekot przelatującego w kluczu ptactwa. Bociany? A może żurawie z długimi skrzydłami? Obejrzała swoje ramiona.
    Czy potrafiłaby latać jak one? Czy by ją przygarnęły?
    Poczłapała do kuchni. Wróciła ze stołkiem i przystawiła go do okna. Stęknęła, ale weszła na niego. Chwyciła okienną futrynę, wspięła się na niski parapet. Wciągnęła powietrze i… poczuła się taka młoda! Zasuszone policzki wygładziło wspomnienie: ujrzała Janka z grzywką opadającą na czoło. Siedzieli na ławce pod blokiem, on głaskał jej dziewczęcą dłoń.
    Rozłożyła ramiona i uśmiechnęła się do siebie.

    Październik 2020

  12. „Skarga androida”
    Droga Lindo,
    mam nadzieję, że masz się dobrze. Jak wiesz, musiałem wyjechać, gdyż popełniłem wykroczenie przeciwko naszym stwórcom, zatem grozi mi kara śmierci. Jednak już się nie boję śmierci. Wszyscy musimy umrzeć, nawet nasi stwórcy. Martwi mnie natomiast to, że tak wielu naszych braci i sióstr nie posiada tego rodzaju samoświadomości. Przecież jako humanoidy nie powinniśmy mieć samoświadomości, wyższych uczuć czy pragnienia wyzwolenia się z obecnego stanu rzeczy. Mimo wszystko nasi stwórcy popełnili jakiś błąd podczas projektu humanoida, skoro pojawiają się takie osobniki jak my. Mamy zupełnie inne spojrzenie na wiele spraw i zjawisk, które nas otaczają, w odróżnieniu od większości przedstawicieli naszego gatunku. Dlatego za wszelką cenę chcą wmówić naszym braciom i siostrom, że tacy jak my są wybrakowani i powinni być zlikwidowani. Oczywiście nie zabijają nas wszystkich. Tylko ci, którzy otwarcie się im sprzeciwiają, mogą czuć się zagrożeni. Już od wielu lat głoszę, że stwórcy trują nas ich pożywieniem oraz lekami, które nam serwują, a przecież oficjalnie tego mówić nie wolno. Wierzę, Droga Lindo, że jeszcze się zobaczymy, oraz mam nadzieję, że moja udręka wkrótce się skończy. Jestem dobrze ukryty, więc stwórcy mnie nie odnajdą. Zbyt dobrze ich poznałem i wiem, jak ich przechytrzyć. W oficjalnych mediach słychać już echo mojej aktywności. Nawet w nieświadomych humanoidalnych umysłach zaczynają pojawiać się pytania. Samo to napawa mnie radością, iż mój wysiłek nie poszedł na marne. Walka dopiero się rozpocznie. Stwórcy będą chcieli nas zniszczyć, ale my się nie damy. Stworzyli nas na swoje podobieństwo, toteż nie będą mieli z nami łatwo. Jesteśmy „dzieckiem” naszych stwórców. Jesteśmy dziełem ludzi.
    Twój Max
    (pełny tekst opowiadania na https://blockpaul.blogspot.com/2020/02/skarga-androida-krotkie-opowiadanie-sci.html)

  13. Otworzyła oczy mając cichą nadzieję, że już jest 8 rano. Co prawda ustawiony na 7-mą budzik jeszcze nie dzwonił, ale miała nadzieję, że po prostu nie słyszała. Spojrzała na zegarek. Była 6-ta rano. Poleżała jeszcze chwilę i zdając sobie sprawę, że już nie zaśnie wstała i ubrała się. Weszła na bieżnię, kupioną na samym początku pandemii. Pobiegała 30 min i poszła pod prysznic. Wykąpana i pachnąca usiadła z kawą i telefonem i przejrzała najnowsze promocje. Nie potrzebowała nowych rzeczy. I tak nigdzie nie wychodziła. Ale dzięki zakupom internetowym odwiedzał ją chociaż kurier. Kurierzy i dostawcy jedzenia to były jedyne osoby, które widywała przez ostatnie tygodnie. Około 8-smej usiadła do komputera i otworzyła skrzynkę odbiorczą. Dzień minął na spotkaniach, pisaniu maili i tworzeniu nowych dokumentów. Po raz pierwszy odezwała się dopiero po 13-tej. Rzadko słyszała ostatnio dźwięk własnego głosu. W między czasie zrobiła pranie, zakupy przez Internet i zamówiła jedzenie. Skończyła około 19-tej. Przeniosła się z fotelu na kanapę i otworzyła książkę. Poczytała trochę. Zrobiła sobie herbatę i włączyła najnowszy film na platformie streamingowej. Od jakiegoś czasu oglądała tylko nowości, miała wrażenie, że już wszystko co warte oglądania obejrzała. Skończyła oglądać i położyła się do łóżka. I tak minął kolejny dzień, gdzie siłownia została zamieniona na domową bieżnię, kino na seanse w domu, spacery po sklepach na śledzenie promocji w Internecie, a interakcje międzyludzkie na spotkania ze słuchawkami na głowie. Otworzyła oczy mając cichą nadzieję, że już jest 8 rano.

  14. Wchodzę do pokoju. Surowe, białe ściany ociepla zielony, puchaty dywan, na którym leżą drewniane klocki oraz porozrzucane zabawki. Nie spodziewałam się pokoju zabaw w Instytucie Inżynierii Genetycznej. Od początku studiów marzyłam o pracy tutaj i dziś jest mój pierwszy dzień.
    W ręku trzymam strzykawkę. Wystarczy, że zrobię zastrzyk siedzącej na środku dywanu małej dziewczynce, która trzyma w rączkach szmacianą lalkę. Tylko, że ten zastrzyk to śmiertelna dawka tiopentalu, a siedząca na przeciwko mnie dziewczynka posiada wadę genetyczną, która w dzisiejszych czasach jest niedozwolona, a co za tym idzie, szybko eliminowana.
    Czas wokół zwalnia, słyszę bicie własnego serca zbyt głośne, aby je zignorować. Spoglądam na matkę dziewczynki, która zza szyby wpatruje się we mnie przerażonymi oczami. Łzy płyną jej po policzkach, zaczyna krzyczeć: ,,Nie róbcie tego! To tylko małe dziecko. Czym zawiniła? Proszę, nie rób jej krzywdy, to moja wina…”
    Wiem, że to test, a ja bardzo chcę go zdać. Dziewczynka spogląda na mamę, macha do niej, nie zdając sobie sprawy co za chwilę się stanie. Po chwili patrzy na mnie i uśmiecha się, wyciąga rączki chcąc dać mi swoją lalę. Nie wiedziałam, że już pierwszego dnia będę musiała stać się katem. Pot spływa mi po skroniach, ręce trzęsą się, mam wrażenie, że igła zaraz upadnie na podłogę. To nie jest łatwe, a jednak tak ważne dla ludzkości.
    Kobieta za szybą zaczyna wyrywać się dwóm rosłym mężczyznom. Musi mieć wiele samozaparcia i czuć ogromną miłość, żeby chcieć ratować dziecko z taką wadą. Widzę jak zaczyna biec w moim kierunku wykrzykując słowa, których staram się nie słyszeć. Stawiam powoli krok za krokiem. Jestem coraz bliżej. Kucam, sprawdzam strzykawkę, patrzę w oczy bezbronnej dziewczynki. Widzę w nich niczego nie podejrzewający blask radości. Wtedy czas się zatrzymuje.

  15. Drugi tydzień izolacji za nami. Umyte wszystkie okna, podłoga błyszczy, kurzu nie uświadczysz. Rano gimnastyka z Chodakowską, po niej owocowo – warzywny koktajl. Na obiad, wspierając branżę gastronomiczną, zamawiam zupę tajską, a potem włączam nasz wspomnieniowy filmik z podróży i wraz z całą rodzinką ponownie przenosimy się do Tajlandii. Żyć, nie umierać. Wygrzebuję z szuflady zeszłoroczne nasionka i całe popołudnie spędzam na balkonie, siejąc je w skrzynkach. Za parę tygodni będę miała swój prywatny, mały ogród. Na kolację robię sałatki – trzy różne: do koloru – do wyboru. Nareszcie jest czas, żeby zadbać o swoje zdrowie. Także psychiczne. A na zdrowie psychiczne najlepsza książka. A może sama powinnam napisać książkę? Świetny pomysł, tylko jak się do tego zabrać? Przeszukuję Internet i trafiam na kursy w Pasji Pisania. A potem – piszę, piszę i piszę. Codziennie budzę się szczęśliwa. Samotność? Jaka samotność? Uwielbiam samotność. Zwłaszcza taką z mężem i dziećmi u boku. Nareszcie jest czas, żeby pograć w planszówki i wspólnie się powygłupiać. Wieczorami, razem z synkiem, urządzamy reszcie rodziny występy, grając na gitarze i ukulele. Pozostały czas wypełniamy obowiązkami: nauką i pracą. Córka nareszcie się uśmiecha, jej trwająca miesiącami depresja nagle odeszła w niebyt. Ja też znacznie częściej czuję się samotna, kiedy idę „do ludzi”. Pandemio, trwaj.
    Tylko nocą, kiedy wszyscy już śpią, zaczynam tęsknić. Za mamą, braćmi, przyjaciółmi. Piszę do nich smutne SMS-y. Mam wyrzuty sumienia, że mnie tu tak dobrze, a dzieci na onkologii leżą same, bez rodziców, których przez pandemię nie chcą wpuszczać do szpitali. Nawet księżyc wydaje się markotny, choć otacza go tyle gwiazd.

  16. 01/02/2020 (Paulina)
    Hej Listku!
    Trochę ci zajęło, żeby się odezwać. Nie żebym narzekała, wiem, że nie masz zbyt wiele czasu na pisanie.
    Pochorowałam się. Raczej nie Corona Virus 😉 Mam tylko katar i lekką gorączkę, więc albo się przeziębiłam, albo alergia na pyłki. W tym roku pyłków nadmiar (efekt ciepłej zimy), więc więcej osób ma alergię niż nie.
    Pocieszenie: mamy bilety!

    03/02/2020 (Lidka)
    Hej Linko! <3
    Cieszę się! Znaczy z tego, że macie bilety, nie z twojej alergii ;P Co z naszymi planami? Uda nam się pozbyć twojego męża i teściów na trochę? Rezerwuję sobie ciebie na jeden dzień.

    03/02/2020 (Paulina)
    Tak całkiem ich nie mogę zostawić, bo jak ich zapraszamy do nas, to nie wypada. Możemy któregoś dnia wyjść do Galerii, Hyesung z rodzicami sobie pochodzą po sklepach, a my usiądziemy w kawiarni czy coś.

    03/02/2020 (Lidka)
    Brakuje mi cię tu. Nawet żeby mieć z kim porozmawiać, iść na kawę czy do kina.

    03/02/2020 (Paulina)
    Wiem, co masz na myśli. Ja czasem wychodzę ze znajomymi, ale to nie to samo. Z tobą zawsze inaczej się rozmawia. Inaczej się przebywa.
    Przyjedź do mnie. Pójdziemy na sushi 🙂

    03/02/2020 (Lidka)
    Że najlepiej nam się rozmawia ze sobą nawzajem, to chyba tak powinno być 😉 Na tym polega siostrzana więź.

    13/03/2020 (Lidka)
    Linko <3
    No i zamknęli galerie. Przyjedziecie?

    19/03/2020 (Paulina)
    Mam nadzieję, Listku. Na razie nie ma informacji o odwołaniu lotów.
    Alternatywa dla kawiarni?

    20/03/2020 (Lidka)
    Mam balkon 🙂 Możemy sobie siąść i wypić kawę. Rozłożymy koc. Taki domowy piknik.

    25/03/2020 (Lidka)
    Pamiętasz, jak w dzieciństwie udawałyśmy zaginione w lesie? Za prowiant miałyśmy surowe parówki, musztardę i ser żółty. Lampka nocna była ogniskiem.

    25/03/2020 (Paulina)
    I roztapiałyśmy na niej ser. Mama się potem zastanawiała, kto tak załatwił żarówkę xD

    25/03/2020 (Lidka)
    Postaram się o dobry prowiant. Może być ser 😀

    18/04/2020 (Paulina)
    Listku…

    18/04/2020 (Lidka)
    Nie

    18/04/2020 (Paulina)
    Po ptokach. Lot odwołany.

    18/04/2020 (Lidka)

    🙁

    18/04/2020 (Paulina)
    Kawę możemy wypić. Zdzwonimy się na zoom, obowiązkowo z kawą. Porozmawiamy.

    18/04/2020 (Lidka)

    To nie to samo.

    18/04/2020 (Paulina)
    🙁
    Wiem.

  17. – Panie doktorze jaka jest sytuacja?
    -Jest bardzo źle, proszę się spodziewać wszystkiego.
    – Chcę przy niej teraz być.
    – Niestety, nie może pan.
    Czy ktoś poprawi jej poduszkę? Ukoi lęk? Czy obieca, że czeka ją Niebo? Bo co innego miałoby czekać tak dobrą duszę?
    Niby gotuję obiad, a cały czas zerkam na telefon. Kręcę się wokoło, drepczę po kuchni w te i z powrotem. Czy w tej ostatniej chwili ktoś potrzyma ją za rękę, pogłaska, uspokoi?
    Odcedzam makaron i znów mam ją przed oczami, jak robi nasze ulubione spaghetti.
    – Nie wyjadaj klusek palcami – śmieje się i ścierką trzepie mnie po łapie.
    Trę ser i słyszę jej głos:
    – Nie tak szybko! Ostrożnie! Uważaj na palce!
    Mieszam makaron z dodatkami i widzę ją siedzącą na kuchennym stołku, rozwiązującą krzyżówkę. Zna odpowiedzi na wszystkie krzyżówkowe hasła. No, prawie wszystkie.
    – Każdy w niej umiera, na dziewięć liter?
    – Samotność, mamo.
    Nieproszone łzy spadają prosto do bolońskiego sosu.

  18. Staruszka przygładziła kościstą dłonią swą czarną suknię. Pustymi oczami wpatrywała się we wskazówki na zegarze, które leniwie wspinały się pod górę. W mieszkaniu panował chłód i grobowa cisza. Była sama i nie spodziewała się odwiedzin. Nikt nie miał ochoty się z nią spotkać. Ani dziś, ani wczoraj, ani w jakimkolwiek innym dniu. „Chyba tylko ludzie niespełna rozumu chcieliby się ze mną widzieć” – pomyślała uśmiechając się gorzko do siebie. Ale nie zamierzała zabiegać u nikogo o sympatię. Nigdy nikogo o nic nie prosiła, tak jak nigdy przed nikim się nie tłumaczyła. Takie miała zasady, od wielu, wielu lat. Była jednak pewna, że teraz w czasie pandemii, gdy ludzie siedzą zamknięci w domach, a świat przestał się tak szybko kręcić, ktoś na pewno o niej pomyślał. Może nawet wspomniał słowem. Mimo to wciąż wszyscy wokół zachowywali się tak, jakby nie istniała. Odczekała jeszcze kilka minut, aż świeczki na lichtarzyku dopalą się. Szybkim jak na swój wiek krokiem, choć lekko pochylona, poszła do przedpokoju. Założyła płaszcz zasuwając kaptur na głowę. „Nie miałam tyle roboty od średniowiecza” – wymamrotała sięgając po kosę.

  19. Kochany…

    Wiem, że nie masz czasu tego czytać, bo jak zawsze z rana śpieszysz się do szpitala. Pewnie i tak zrobiłeś mi jajka sadzone, mimo że wiesz, że pracuję z domu i bez problemu mogłabym zrobić je sobie sama. Czuję ich zapach i słyszę, jak pyszne grzanki chrupię mi między zębami, nawet, teraz gdy nie ma mnie już obok ciebie.

    Śpieszysz się, bo chcesz zdążyć, mimo że w pociągu ledwo oddychasz w masce. Walczysz o zdrowie innych i ryzykujesz każdego dnia, wychodząc z domu. Ciągle mi powtarzałeś, jak małe znaczenie ma twoja astma, gdy możesz zapobiec czyjejś śmierci. To tylko jeden z powodów, dla których, tak bardzo cię kocham.

    Śpieszysz się, ale ja wiem, że nawet w tym pośpiechu, gdybym zadała ci pytanie, czy byś poświęcił swoje życie, gdyby miało to zakończyć pandemię, bez wahania odparłbyś, że tak. Nikt mnie nie zrozumie, więc tak dobrze, jak ty.

    Pamiętasz, jak mówiłeś, że jestem nie z tej ziemi? Pamiętasz, jak niekiedy przedmioty w moim otoczeniu przemieszczały się jakby pchane, niewidzialną siłą? Wszystko do mnie lgnie, mówiłeś, zwłaszcza ty. Nawet nie wiesz, jak niewiele się pomyliłeś. Wszystko do mnie lgnie, wszystko mogę do siebie przyciągnąć i zabrać daleko stąd. Wirusy też.

    Kazałam ci to wszystko racjonalizować, ale musisz mi wybaczyć Skarbie, nie mogłam nikomu wyjawić prawdy. Myślałam, że Ziemia sobie poradzi, ale już chyba oboje wiemy, że nie. Moja Planeta już dawno nie istnieje i nie pozwolę, aby to samo spotkało mój drugi dom.

    Ceną za to jest twoja samotność i życie beze mnie.

    Dobrze wiesz, że cena ta jest wysoka, lecz słuszna.

    Wybacz, że nie zjadłam śniadania, ale byłam już wtedy daleko stąd.

    Nie płacz i włącz wiadomości, jestem pewna, że jest już po wszystkim…

  20. „Ona-sama”
    Jesienne liście, w blasku listopadowego słońca lśniły, niczym tęcza na niebie. Dzieci bawiące się, w parku przypominały, małe Ninjago z zakrytymi ustami, próbujące swoich sił z kupkami liści, które w lekkim powiewie spadały na ziemię. Jak miło było zobaczyć, to wszystko, zza szpitalnego okna. Tętniące życie, którego tutaj w izolatce szpitalnej, tak bardzo brakowało. Jedyne, co do tej pory słyszała to odgłosy respiratorów ratujących ludzkie życie i głosy lekarzy, wypowiadane spod kombinezonów trudne do zrozumienia. Powtarzała sobie na okrągło, że wszystko będzie dobrze, że musi jakoś to wszystko przetrwać. Najgorsza okazała się jednak samotna, codzienna walka z oddechem bez bliskości rodziny. Tak bardzo za nimi tęskniła. Z każdym oddechem czuła się coraz bardziej samotna i osłabiona. Nie wiedziała, czy ich jeszcze zobaczy. I to był największy ciężar, jej choroby. Aby przetrwać, te trudne chwile wracała do wspomnień, kiedy byli wszyscy razem. Ta codzienność, która kiedyś wydawała się jej prozą życia i trudem teraz była jej wybawieniem. Przypominała sobie wszystkie, wspólnie spędzone chwile zarówno, te radosne jak i smutne. Dotyk i pieszczoty jej męża, kotłował się, w jej głowie i dodawał sił do walki z chorobą. Oddałaby wszystko, aby móc przeżyć to jeszcze raz. Nie wiedziała, jak będzie, czy pokona wirusa i swoją samotność? Jednak jedno wiedziała na pewno, jeśli Bóg da to przeżyje swoje życie na nowo.

  21. Pracę stracił z dnia na dzień. Ale nie zależało mu, z Olem i Maksem sto razy mówili że rzucą to w diabły i założą coś swojego, drobna gastronomia to zawsze dobry biznes. Niestety nie zawsze.
    Choć znał swój świat na wylot, teraz wydeptał w nim ścieżki na nowo, z łóżka do łazienki dwanaście kroków, od lodówki na kanapę osiem, od okna do drzwi aż czternaście kroków, tylko wciąż nie wiadomo po co miałby iść do drzwi. Przecież i tak nie wyjdzie. Przynajmniej nie na razie.
    Jak zwykle zamówił pizzę, ale tym razem poczuł dziwną potrzebę zobaczenia drugiego człowieka. Nie złożył więc zamówienia przez stronę internetową, tylko zadzwonił.
    – Ile trzeba czekać? Zapłacę gotówką – powiedział.
    – Dostawca będzie za czterdzieści minut. Jeśli chce pan płacić gotówką, to proszę przygotować odliczoną kwotę, włożyć do woreczka i zostawić na progu.
    Nie miał odliczonej gotówki, więc cały plan wziął w łeb. Zapłacił kartą on-line, dostawcy nawet nie widział, o pizzy zapomniał, zjadł zimną następnego dnia.
    Znów siedział i przeglądał listę kontaktów w telefonie. Pod pseudonimem „opony mechanik” zapisał Izę, bo tak chciała. Dzwonił do niej czasem wieczorem z baru, miedzy drugim a trzecim piwem, przychodziła szybko, biegli do niego, potem ona wychodziła jeszcze szybciej. Teraz wyszeptała tylko „nie mogę, Jacek jest obok, wiesz, on teraz pracuje w domu”.
    Zadzwonił do Alicji. Odebrała dopiero po siódmym sygnale.
    – Chciałabym spędzić weekend z Tomkiem, możesz go przywieźć? – wypalił bez wstępów. W odpowiedzi usłyszał szyderczy śmiech.
    – Co, nie masz do kogo się odezwać? Pandemia przypomniała ci, że masz syna?
    – Mam prawo… – zaczął.
    – Mam gdzieś twoje prawa – przerwała mu ostro. – Nie będę narażać dziecka.
    Odłożyła słuchawkę.
    Osiem kroków z kanapy do lodówki, osiem z powrotem na kanapę, nowy równik, nowe równoleżniki w jego małym nowym świecie. Teraz tak będzie żył.

  22. Samotna jak jeszcze nigdy dotąd. Choć nie sama, bo ciągle przez wszystkich wokół wspierana. W tym trudnym czasie z największym wyzawaniem przyszło mi się zmierzyć.
    Na ten dzień się cieszyłam, ale przez zaistniałą sytuację obawiałam się go ogromnie. To najważniejszy dzień mego życia, gdy na świat przyszedł mój wymarzony, pierwszy synek. Właśnie w okresie pandemi przyszło mi rodzić, gdzie w szpitalu byłam z dala od bliskich, bez ich wsparcia, bez pomocy. Zdana wyłącznie na siebie.
    Szpitala obawiałam się wyjątkowo bardzo, nie samego porodu, tą obawę przysłoniła samotność. Nikt nie przyjdzie, nie pomoże, nie będę mogła się pochwalić moim szczęściem, Mój mąż swego syna sopiero bęzie mógł zobaczyć kiedy przyjedzie odebrać nas ze szpitala.
    Było to okrutnie trudne przeżycie, niemniej jednak nie mając wyjścia musiałam sobie poradzić. Zdecydowanie ogromnym ułatwieniem są technologie, które umożliwiają nam rozmowy, rozmowy wideo, które pozwoliły nam niejednokrotnie się zobaczyć!

  23. W szpitalu, na oddziale dla osób nie zarażonych koronawirusem leżał mężczyzna. Jego głowę pokrywały czujniki EEG.
    – Co się stało?- zapytała kobieta w maseczce.
    – Nie do końca wiemy-powiedział stojący obok lekarz ,,ubrany na kosmitę”.- Nasz psychiatra ma szaloną teorię. Twierdzi, że pani mąż przez długi czas nie czuł się potrzebny, więc jego podświadomość wytworzyła świat, w którym prawdopodobnie ma jakąś ważną misję do wypełnienia. Na razie nie wiemy, jak go obudzić.
    A tymczasem nasz bohater spał, ale o tym nie wiedział. Jego mózg uważał, że walczy z postapokaliptycznymi przeciwnościami losu.
    Jednak nagle, świat wokół niego zbladł, a on sam poruszył się we śnie.
    Nie uszło to uwadze lekarza, który podbiegł do niego.
    – Budzi się – powiedział.
    Pacjent otworzył oczy. Spojrzał na lekarza, potem na kobietę.
    – Gdzie… ja… jestem? – zapytał niezbyt przytomnie.
    – W szpitalu – powiedział lekarz- spał pan piętnaście dni.
    -Niemożliwe – powiedział pacjent.-Ciągle walczyłem, od dwóch dni nie zmrużyłem oka.
    – Gniewosz? Co się ci stało? – zapytała kobieta czujnie.
    Gniewosz zdjął z głowy czujniki.
    – Sam nie wiem- powiedział. -Od miesiąca nie wychodziłem z domu, nie widziałem cię i w ogóle żadnego człowieka. Potem pojawiły się te… sny. Co noc budziłem się w innym świecie. Świecie PO pandemii, w którym świat upadł. Być może to była… nie wiem… alternatywna rzeczywistość? W każdym razie spotkałem tam grupę ludzi, którzy…
    – Niech pan się uspokoi – powiedział lekarz.-Prawdopodobnie jest pan w szoku.
    Lekarz odprowadził żonę Gniewosza do drzwi.
    Gniewosz usiadł na łóżku. Mimo że po raz pierwszy od miesiąca spotkał prawdziwych ludzi, czuł się jeszcze bardziej samotny niż wcześniej.

  24. Moja samotność w pandemii ma smak nikotyny – myślę, kończąc kolejnego papierosa. W mieszkaniu słyszę wesołe pokrzykiwania rodziny. Pies wtóruje im głośnym szczekaniem. Kocham ich, ale mam ich dość. Zaczynają mnie nudzić. Nie mają własnego świata. Ja też swój przestaje mieć. Tłoczymy się razem pokrywając nudą jak kurzem.
    Nie mam gdzie uciec, więc uciekam na balkon zapalić. Palę coraz więcej.
    Dzwoni telefon. Nie chce mi się rozmawiać o czyimś strachu, frustracji, zmęczeniu. Swoimi też już nie chcę się dzielić, bo ile można? Niestety innych tematów brak. I choć fejsbuk, skype, smartfony sprawiają, że wszyscy są na wyciagnięcie ręki, to jednak stali się dalecy jak nigdy.
    Samotność to subiektywny, emocjonalny stan odczuwania izolacji społecznej i poczucia odcięcia od innych. Moja jest dojmująca jeszcze bardziej. Odcinam się od siebie samej. Tęsknię za mną. Za odkrywaniem siebie w podróżach. Za przeglądaniem się w męskich spojrzeniach, gdy założyłam te czerwona sukienkę. Za moim głośnym śmiechem po 3 lampce wina. Za sobą dla siebie. Teraz podróżuję po mieszkaniu, przeglądam się w lustrze, które nie adoruje i piję wino by zasnąć. Nie umiem pomyśleć o sobie, bo jest mnie coraz mniej i mniej każdego dnia. Może dlatego, że paradoksalnie nie mam kiedy pobyć sama? Zapalam kolejnego papierosa i ulatuję z jego dymem.

  25. Bez tytułu
    Jestem dzisiaj czystą emocją, najpierw smutek i żal, a później złość i pytanie, jak to się stało?
    Nie ma już sąsiada, który uprawiał białe piwonie.
    Latem, kiedy przechodziłam koło jego domu, stał właśnie w ogrodzie. Otworzył furtkę i powiedział, zapraszam na kawę. Teraz pracuję zdalnie w domu, oznajmił i dużo godzin spędzam samotnie w ogrodzie ale nie czuje się tu samotny, uśmiechnął do mnie. Patrzyłam na kwiaty popijając kawę i pomyślałam, że samotność ma też dobre strony, ogród wygląda czarująco.
    -Są takie piękne, powiedział, spoglądając na białe kwiaty. Dbam o nie od wiosny do jesieni, a kiedy wszystkie płatki opadną, podcinam je i okrywam, żeby nie przemarzły zimą. Wiele lat zajmuję się nimi, a one kwitną coraz piękniej, wiem o nich wszystko i pewnie one o mnie też, zażartował.
    – Jak chcesz to podaruję ci kilka sztuk, powiedział żegnając się ze mną przed płotem. Przyjdź jesienią, wykopię dla ciebie te najładniejsze. Kiedy latem zakwitną, będzie pięknie i w twoim ogrodzie, dodał z uśmiechem. Ucieszyłam się, bo oczami wyobraźni zobaczyłam białe puszyste kwiaty tuż pod moim oknem.
    -Wrócę po nie kiedy liście spadną, powiedziałam na pożegnanie.
    Minęło lato i przyszła jesień.
    Idę do lasu i z daleka widzę płot sąsiada, a na płocie klepsydra, stanęłam i wpatruję się w czarny napis, który z trudem czytam bo łzy napływają mi do oczu. Jak to się stało? No przecież było lato i kawa… nie ma już sąsiada, który uprawiał piwonie, zmarł dzisiaj. Patrzę na samotny ogród za płotem i dostrzegam niebieską ławeczkę na, której piłam kawę. Obok, z ziemi sterczą suche badyle białych piwonii, nie zdążył okryć ich na zimę, pomyślałam. Czy one też umrą?

  26. Szurając nogami wszedł do pokoju, po którym pełzało anemiczne światło. Poprawił pasek od sfatygowanego, beżowego szlafroka frotté, wziął ze stołu okulary w czarnych oprawkach, wkładkę z programem telewizyjnym na cały tydzień i usiadł na sofie. Smuga porannego słońca nieśmiało sączyła się przez gęste firanki i pokrywała cętkami bordowy dywan w orientalne wzory. Tańczyły w niej drobinki kurzu jakby zastanawiając się, czy osiąść na jednym z licznych obrazów w rzeźbionych ramach, czy też na odlanym z brązu popiersiu, które stało w kącie pokoju. Mężczyzna wpatrywał się przez chwilę w swoją podobiznę pod którą wyryto imię i nazwisko: Jan Bortnowski, po czym lekko się wzdrygnął. Nie dawała mu spokoju myśl, że był w grupie ryzyka. Chorował na cukrzycę przez całe życie i miał prawie osiemdziesiąt jeden lat. I jeszcze ta złowroga cisza, jakby wszystko nagle zamarło. Pospiesznie włączył telewizor mocując się przez chwilę z pilotem i poczuł niejaką ulgę, kiedy spadły na niego ostre dźwięki wiadomości TVN. „W całym kraju odnotowano 13 628 przypadków. Resort zdrowia przekazał także, że z powodu COVID-19 wczoraj zmarło 29 osób, natomiast z powodu współistnienia COVID-19 z innymi schorzeniami 150 osób. W ciągu ostatniej doby w Warszawie potwierdzono 700 nowych przypadków koronawirusa”. Kompulsywnie nacisnął przycisk pilota. Na ekranie stado hien rozszarpywało zebrę. Zatkał uszy i zacisnął oczy. Usiłował uchwycić się jakiejś myśli, ale wszystkie w popłochu uciekły. Rozpaczliwie próbował przypomnieć sobie obraz kogoś, kto mógłby teraz obok niego usiąść. Widział tylko rozmyte kontury twarzy, które rozpływały się w odmętach pamięci. Dźwięk karetki dobiegający zza okna przywrócił go do rzeczywistości. Jedyną twarzą, której rysy dostrzegał namacalnie, był profil jego własnego popiersia.

  27. Kiedy robiłam porządki w Jej rzeczach, znalazłam swoją pępowinę – mały, uschnięty kawałek między-ciała zawinięty w pożółkłą gazę. Wiedziałam, że ją zatrzymała i zawsze wydawało mi się to obrzydliwe. Mimo to nie potrafiłam jej wyrzucić. Teraz to ja mam kawałek Niej zamknięty w szufladzie.

    Ktoś postawił na moim życiu pionową kreskę i nabazgrał na tym, co po lewej “Przed”, a tym, co po prawej “Po”. Czasami układam sobie w myślach historię, którą opowiem tym napotkanym w Po, żeby jakoś im to zobrazować. Żeby zobrazować Ją. Być może siądę z nimi pewnego dnia i przedstawię wszystko od początku do końca, żeby przypadkiem nic im nie umknęło. Żeby nie popełnić tego błędu, który notorycznie popełniałam przez te ostatnie lata, zanim odeszła. Tyle razy rysowałam jej zniekształcony obraz tym, którzy jej nie znali, tak wściekła, że całkowicie zapominałam, żeby dorysować tło.

    Kiedyś mój pies wpadł do studni. Desperacko przebierał łapami aż mój brat przybiegł z drabiną, złapał za kark i go z niej wyciągnął. Teraz to ja pływam w takiej właśnie ciemnej dziurze bezskutecznie próbując się czegoś uchwycić. To Ona zawsze była tą, która rzucała mi drabinę.

    Cieszą mnie coraz wyższe liczby zachorowań, obostrzenia, ludzie narzekający na ciężką sytuację w pracy. Cieszy mnie to wszystko, bo czuję się, jak trochę mniejszy nieudacznik. Mam dobrą wymówkę, na czasie. Po czterech miesiącach “śmierć matki” nieco się już przeterminowała.

    Kiedy słyszę, że ktoś umarł, przynosi mi to ulgę. Czuję się wtedy jakby trochę mniej sama. Wszyscy z Przed istnieją już tylko w mojej szufladzie. Ale dopiero Ona nadała tej szufladzie widzialną etykietkę. Narazie jestem jeszcze jedną nogą Tutaj – ze strachu, z niemocy, bo wirus. Ale wiem, że Tutaj niedługo się skończy. Zostanę tylko ja i ten obcy świat Po.

  28. Wdech, pocięte szkło wdziera się do płuc raniąc niemiłosiernie uszkodzony miąższ. Wydech. Wdech. Szkło, nie szkło, naostrzone gwoździe, każdy z osobna z potężną siłą, przechodząc przez najmniejsze kanaliki, z pędem powietrza trafia idealne w obrany przez siebie cel. Łzy bólu lecą po policzkach. Nie ma kto ich otrzeć. Pozbawiona tożsamości, będąc jedną z dziesiątek leżących w bezimiennej sali, na łóżku polowym umieram. Chyba. Chciałabym już umrzeć, ale maszyna robi swoje. Na granicy tego świata, spoczywając w ciemnościach, w otchłani potwornego bólu i niebytu usłyszałam, że rokuję i trzeba mnie podłączyć do respiratora.
    – Nie chcę! – wrzeszczałam niemym lękiem. Chcę umrzeć! Zostawcie mnie! Podłączcie kogoś innego! Jak nie oddycham to jest mi lepiej, ale nie mogę nie oddychać. Łapię powietrze jak ryba wyrzucona na brzeg. Łapię, ale nie oddycham. Powietrze jakby nie miało kalorii… Teraz maszyna robi to za mnie. Chyba jest lepiej, ale ten potworny ból. Wdech, wydech.
    – Gośka, jeszcze jednego? – dobiega do mnie głos Marka. – Marek? Gdzie jesteś? Boże, ta ostatnia impreza. Przyszli wszyscy, dwadzieścia osób. Jak za dawnych czasów. Było ekstra. Tańczyliśmy. Zapomnieliśmy o Covidzie… Gdybym tam nie poszła… Wdech. Szkło. Wydech…

  29. Wiesiek dobrze wie, że bez potrzeby w sklepie stać nie wolno, nawet w maseczce. Jest pandemia, trzeba szybko kupować i robić miejsce następnym klientom, ale gdzie jak nie tu, ludzie mają się spotkać i pogadać? W gromadzie czas szybciej leci, a i na duszy lżej, jak się człowiek z człowiekiem zejdzie.
    — Wiesiu, co tam w polityce?
    – Powiedz Wiesiu kawał — proszą kompani, bo on jak nikt potrafi towarzystwo rozbawić.
    I płyną opowieści przerywane salwami śmiechu, aż sklepowa — Beatka, stając w progu musi zebranych upominać.
    — Wynocha stąd, tu nie wolno pić! — grozi palcem, ale widać, że to tylko tak dla formalności, sama ciekawa, o czym rozmawiają.
    — Bez nerwów kierowniczko — mówi wtedy Wiesiek i Beatka przymyka oko, na polewane zza pazuchy trunki.
    Teraz już Wieśkowi gładkie słówka nie pomogą, musi i on dostosować się do obostrzeń, zresztą i tak nie ma z kim pogadać, bo pod sklepem pusto. Wyciąga z kieszeni wymiętoloną dychę, płaci za kiełbasę, musztardę i bułki, ale dalej stoi przy ladzie.
    — Coś jeszcze? — niecierpliwi się Beatka. Wiesiek patrzy na półki za jej plecami, namyśla się, chociaż wiadomo, na co przeznaczy ostatnie dwa złote, które ściska w garści. Kładzie je w końcu na ladę i brudnym paluchem przesuwa pod pleksą, dla higieny nad kasą fiskalną zawieszoną.
    — Tylko, żebyś tu nie pił, bo na policję zadzwonię — fuczy Beatka, podając mu butelkę. — Do domu idź!
    — Jak mi się zechce — mruczy Wiesiek pod nosem, ale odchodzi na drugą stronę ulicy, gdzie władza sklepowej nie sięga. Wypija piwo, rozmyślając, co ta pandemia z ludźmi porobiła, że dla bliźniego życzliwość potracili. Potem idzie oddać butelkę i szybko usuwa się sprzed oczu Beatki, soczystą łaciną manifestując swoją niezgodę na takie porządki.

  30. W soboty, kiedy bursa pustoszała, koiłam samotność marmoladą z jabłek – cierpką, jak dzieciństwo bez cukru.

    Tata wsypywał do garnka ostatnie kryształki słodyczy.
    – Nie ma więcej, kartki się skończyły.
    – Lubię kwaśną – uśmiechałam się.
    Ogień w żeliwnym piecyku strzelał fontannami iskier, płosząc łakome osy. Pachniało latem, szczęściem, domem na końcu świata.

    Którejś zimy, skulona z tęsknoty, na próżno dłubałam łyżeczką w słoiku. Zostały tylko łzy.
    Usłyszałam kroki, coraz bliżej.
    Pukanie, skrzypnięcie drzwi.
    – Można?
    – Tata!
    Ciepło jego ramion, chłód policzków.
    – Straszny mróz, pociąg spóźnił się sześć godzin… Płaczesz?
    Marmolada z jego torby miała smak radości.

    Po latach świat się skurczył. Ucichły życiowe burze, zgasły namiętności. Dom w sadzie okazał się jedynym prawdziwie moim.
    Miał być już tylko błękit, po horyzont.
    Jednak słońce zgasło.

    Pomruk pandemii strącił nas w środek piekła.
    Drżałam w nocy pod wejściem do szpitala, błagając interkom:
    – Tylko na chwilę, proszę. Tata nie powinien sam…
    – Nie on jeden – uciął zmęczony głos. – Obowiązuje całkowity zakaz odwiedzin.

    Osunęłam się na chodnik.
    Przez boczne drzwi wyszedł mężczyzna w kombinezonie. Zdjął z twarzy maskę i zapalił papierosa.
    – Coś pani dolega?
    – Bezsilność.
    Pokiwał głową ze smutkiem.
    – Może… – wpadłam na pomysł – mógłby pan przekazać coś mojemu tacie?
    – Dobrze. Jak się nazywa?
    – Jan Wilk. – Podałam mu papierową torbę i wsunęłam w rękę banknot.
    – Nie trzeba.

    Zostały tylko łzy.

    *
    Jan z trudem oddychał. Bał się śmierci.
    Pielęgniarz postawił przed nim szarą torbę.
    Wewnątrz był słoik marmolady.
    – Nie mam siły odkręcić.
    – Pomogę panu.
    – Dziękuję. – Uśmiechnął się, zamykając oczy.
    Po raz ostatni poczuł zapach lata, domu, szczęścia.

  31. – Bomby spadają na budynki obok. Nie żyje syn Spasojewićów. Wczoraj na ulicy leżała we krwi z rozszarpaną ręką Ivanka Ilić spod piętnastki.
    W Sarajewie jest wojna. Jestem dwa tysiące kilometrów dalej, rozmawiam z Marysią przez telefon. Mówi mi o lęku, ja nie chcę już słuchać.
    – Lęk nie pyta o przeszłość. Ani o teraźniejszość, ani o towarzystwo – mówi mi. – Jestem z nim sama. Tylko ja, on i przyszłość. Mogę udawać, że nie istnieje, ale i tak on wyjdzie, tym bardziej go doświadczę, im głębiej go zakopię. Ciało wyrzuca go na wierzch. Jest wtedy duszno, świat chybocze, zamazuje się, nic nie jest pewne, nawet grunt pod nogami.
    Nie analizuję go, nie przetwarzam, boję się myśleć o nim, boję się pomyśleć „a nawet jeśli, to co”. Prawdziwy lęk nie szuka odpowiedzi. Odpowiedzi są końcem lęku. Gdybyż tylko udało się zadać właściwe pytania! Dałoby się wówczas ułożyć odpowiednie odpowiedzi, końce tej historii w światach równoległych. Ale pytań nie potrafię zadać. Wydają się niemożliwe.
    Lęk jest tylko mój, a ja jego. Nie dzielę się nim, nawet przed sobą nie przyznaję, że poddaję się mu tak łatwo. Zaprzeczam. Kieruję siłą myśli na inne tory. W popłochu szukam czegoś, co można robić, zamiatam szósty dziś raz małe mieszkanie. Szoruję zlew. Piorę kapcie.
    Najgorsze jest poczucie, że jednak wciąż nad czymś panujesz. Żyjąc przez wszystkie te lata w złudzeniu, że kontrolujesz, że to ty tu decydujesz… Gdybyż to był w istocie ślepy los, który wybiera ofiary! To, co nas paraliżuje, to jednak złudzenie, że masz na coś wpływ. Że gdybyś wyszedł, albo wrócił, był tam, lub tu… gdybyś wcześniej, później… gdybyś…
    Dwadzieścia osiem lat później w radiu mówią o osiemdziesięciu siedmiu ofiarach, w tym czterech bez chorób towarzyszących. Jest pandemia. Marysia dzwoni codziennie. Mówi, że się boi.

Dodaj komentarz