Czy pisarz widzi z zamkniętymi oczami?

Joan – tytułowa żona z powieści Meg Wolitzer – jest zafascynowana literaturą, ma też pisarskie ambicje. Zajęcia z charyzmatycznym panem Castlemanem pozwalają jej na rozbudzenie pisarskich ambicji. Zobaczcie, jak wyglądały początkowe zmagania Joan z materią tekstu.

Joan Castleman – narratorka powieści Meg Wolitzer Żona – leci do Finlandii razem z mężem. Tam Joe ma odebrać prestiżową nagrodę literacką. Tymczasem Joan podejmuje ważną decyzję. Opowiada historię swojego małżeństwa z Joem. Swoją historię.

Jako studentka Joan miała ambicje literackie. Poszła na zajęcia z podstaw pisania kreatywnego. Zafascynował ją prowadzący, a pierwsze zadanie domowe okazało się nie lada wyzwaniem. Prowadzący polecił: „- Napiszcie, co chcecie i co wiecie!”. Zobaczcie, jak Joan zmagała się z zadaniem domowym:

„Czy warto pisać? A jeśli nikt nie przeczyta tego, co uda się napisać? Jeśli moje nietknięte książki będą do końca świata żółknąć na zimnych półkach bibliotek? Usiadłam w kąciku i zapatrzyłam się smutno w zakurzone grzbiety odtrąconych wolumenów i słabe żarówki w drucianych abażurkach. Dochodziło mnie tylko odległe szuranie krzeseł i skrzypienie wózka z książkami.
Zatopiłam się na dłuższą chwilę w myślach. Usiłowałam zastanowić się nad tym, co ja tak naprawdę wiem . Nie widziałam i nie znałam jeszcze nic; wyprawa z rodzicami do Florencji i Rzymu w wieku piętnastu lat upłynęła mi pod osłoną dobrych hoteli i przyciemnionych szyb autokarów; kamienne fontanny na środku osłonecznionych piazze oglądałam tylko z daleka. Od tamtego czasu bagaż mego życiowego doświadczenia i wiedzy niewiele się zmienił, nie przybrał na wadze, nie przytłoczył mnie. Stałam wówczas w grupie innych Amerykanów — wszyscy ciasno stłoczeni zadzierali głowy, wpatrując się z otwartymi ustami w malowane sklepienia. Pomyślałam sobie teraz, że nigdy jeszcze nie stałam naga przed mężczyzną, nigdy jeszcze się nie zakochałam, nigdy nie uczestniczyłam w politycznym spotkaniu w niczyjej piwnicy, nigdy nie zrobiłam niczego porywającego i odważnego (…).
Siedziałam na piętrze biblioteki, nie zważając już na przenikliwe zimno, i nagle postanowiłam, że będę pisać. Natychmiast. I zaczęłam. Bez cenzury wewnętrznej, bez krytyka wytykającego trywialność, płytkość czy marną konstrukcję napisałam opowiadanie o nieprzeniknionym murze kobiecości, która uformowała moje życie. To znałam na pewno. Napisałam o trzech perfumach – Chanel No 5, White Shoulders i Joy – których woń wyczuwało się w kampusie. I o śpiewie, jaki niósł się z sześciuset żeńskich gardeł, gdy wyrywało się z nich chóralne Gaudeamus igitur.
Kiedy skończyłam pisać, siedziałam jeszcze przez jakiś czas w czytelnianym kąciku. Myślałam o profesorze J. Castlemanie, o tym, jak przymykał oczy na zajęciach. Jego powieki były lekkie, jasnopurpurowe, tak delikatne, że niemal przeświecające; zdawało się, że nie są władne spełniać swej podstawowej funkcji, jaką jest odgradzanie od świata. Może właśnie na tym polega bycie pisarzem: widzieć z zamkniętymi oczami?”

Bardzo serdecznie polecam wam Żonę – to w dużej mierze powieść o pisarstwie. Możliwe, że odnajdziecie w rozterkach Joan czy Joego własne.

I nie bójcie się pisać. Zapraszamy was na kursy Pasji Pisania – wasze teksty ocenią profesjonaliści, a wy będziecie się mogli rozwinąć w twórczej atmosferze. Zobaczcie, jakie kursy dla was przygotowaliśmy:

http://www.pasjapisania.pl/harmonogram-kursow.html

Zapisz się już dziś!

Źródło cytatów: Meg Wolitzer, Żona, tłum. Paweł Laskowicz, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2018.
Źródło grafiki: http://cojestgrane24.wyborcza.pl/cjg24/1,13,23868945,148674,-Zona—Znakomita-Glenn-Close-jako-silna-kobieta-w.html