Rodzina najlepszym audytorium? - BLOG

Często pierwszymi odbiorcami naszych dzieł czynimy rodzinę – zwłaszcza, gdy stawiamy pierwsze twórcze kroki. Nie wiemy wówczas, do kogo się zwrócić, zazwyczaj wybór pada na najbliższych. Wakefield Whiteoak z powieści Mazo de La Roche również postanowił zaprezentować swoje opus magnum rodzinie. Co z tego wynikło?

Wakefielda Whiteoaka – jednego z bohaterów słynnej rodzinnej sagi autorstwa kanadyjskiej pisarki Mazo de la Roche – mieliście już okazję poznać na blogu. Już jako nastolatek napisał wspaniały – w swoim przekonaniu – wiersz (o tym możecie przeczytać tutaj) i zaprezentował go ukochanemu bratu, a Renny zadał mu wówczas osobliwe pytanie. Wkrótce Wake porzucił ambicje literackie i został aktorem.

Jednak pociąg do pióra nie przeminął. W Córce Renny’ego – czternastym tomie sagi – dorosły już Wakefield napisał sztukę. Podczas pobytu w rodzinnej Jalnie postanowił zaprezentować ją najbliższym. Zaczęło się uroczyście, zadbano nawet o podkład muzyczny! A jednak wieczór autorski szybko wymknął się spod kontroli, gdy czworonożni członkowie rodziny również postanowili uczestniczyć w występie Wakefielda. Zobaczcie:

„Któregoś wieczoru, wkrótce po przyjeździe Wakefielda umówiono się, że przeczyta im sztukę na głos. Zebrali się w tym celu: Mikołaj, Renny, Alina, Piers, Fezant, Meg, Patience, Finch i Adelina. Mikołaj siedział w swoim wygodnym fotelu blisko czytającego, tak by nie stracić ani jednego słowa. Finch przy fortepianie był gotowy, by zagrać kilka wstawek muzycznych. Światła były przygaszone z wyjątkiem lampy oświetlającej rękopis Wakefielda i jego ciemną ruchliwą twarz. Trudno byłoby znaleźć bardziej uważne audytorium. Mikołaj z ręką przytrzymującą jego lepiej słyszące ucho z największą uwagą śledził przygotowania. W młodości był zagorzałym bywalcem teatrów. Na tę okazję bardzo dokładnie wyszczotkował włosy, został na swoją prośbę świeżo ogolony przez Renny’ego i włożył najlepszy garnitur. Po tylu latach opanował go znowu czar teatru. Zwrócił się do Fincha:
– Zacznij właściwie. Zagraj »Boże, chroń Króla«.
Finch zachwycony, że widzi starego człowieka w takim nastroju, zagrał hymn. Na dźwięk pierwszej nuty Mikołaj wstał z wysiłkiem i tak został do końca. Potem wszyscy usiedli. Wakefield otworzył rękopis i odchrząknął. W tym momencie psy zdecydowały, że chcą wejść do pokoju z hallu. Terier biegły w drapaniu do drzwi i zostawiający znaki na wszystkich ważniejszych drzwiach, wyciągnął swoje ostre pazury, szybko pociągając nimi na przemian po płycie drzwi. Buldog szczekał, owczarek skomlał. Alina z ubawieniem przyjęła opóźnienie spowodowane przez hymn. Z niecierpliwością jednak czekała na rozpoczęcie czytania i druga przeszkoda ją zirytowała. Jej stanowczość została wystawiona na próbę. Nigdy nie lubiła psów i teraz wykrzyknęła:
– Ależ te zwierzęta są nieznośne! Czy ktoś zechce je wypuścić na dwór?
W tej samej chwili jakaś niewidoczna ręka w hallu otworzyła drzwi i psy weszły. Buldog niepewnym krokiem podszedł od razu do kominka i usiadł przed paleniskiem, przyglądając się zgromadzonym, jakby mówiąc: nie zrezygnuję z tego, co mi się należy. Terier szybko podbiegł do Renny’ego sadowiąc się u jego nóg. Renny wziął go na kolana. Z trzech psów tylko owczarek bał się Aliny i ten strach w dziwny sposób miał domieszkę drwiny. Wykonywał jej rozkazy, ale jednocześnie krzywił się drwiąco, unosząc górną wargę i marszcząc nos. Teraz, gdy wskazała mu drzwi, spojrzał na nią nieomal z uśmiechem i był gotowy do wyjścia. Wszyscy z wyjątkiem Aliny roześmiali się.
– Niech zostaną – powiedział Renny. – Nie będą przeszkadzać.
– Powinno się je wyrzucić – zamruczał Mikołaj.
Piers zawołał do siebie owczarka.
Wakefield rozłożył swój rękopis.
– Rozpocznę jak te dzikusy się uspokoją. – W istocie nie był zły, ale napięty.
Adelina usiadła na podłodze koło owczarka i przyciągnęła go do swoich kolan.
– Bądź grzeczny, skarbie – wyszeptała.
Renny wyciągnął rzep z ogona teriera, który w tym momencie głośno zaszczekał. Wakefield bardzo spokojnie zapalił papierosa.
– Nie denerwujcie się – zwrócił się Renny do Wakefielda i do teriera. Położył rzep w doniczce z paprotką.
Niewidoczna ręka w hallu zamknęła drzwi. Zapanowała pełna oczekiwań cisza”.