Nie tylko „Kubuś Puchatek”

Alan Alexander Milne – z jaką książką go kojarzycie? Oczywiście, to on stworzył „Kubusia Puchatka”. Jednak Milne ma w swoim dorobku również powieść dla dorosłych czytelników – o pewnym pisarzu trochę z przypadku, którego debiut osiąga status bestsellera.

Alan Alexander Milne przeszedł do historii przede wszystkim jako autor Kubusia Puchatka i Chatki Puchatka. Miliony czytelników odwiedziło Stumilowy Las, wiele lubi tam wracać, powstały filmy, przeróbki, kontynuacje. Niewątpliwie dylogia o pewnym uroczym misiu i jego przyjaciołach stała się dla Milne’a dziełem życia. Mało kto wie, że jest on także autorem powieści dla dorosłych – Dwoje ludzi, która została po raz pierwszy wydana w 1931 roku.

Tytułowa para to czterdziestoletni Reginald Wellard i jego dużo młodsza piękna żona Sylwia. Są dosyć zamożni, prowadzą szczęśliwe, spokojne życie w posiadłości Westaways. Wydawałoby się, że to istna sielanka. Wszystko się zmienia, gdy Reginald kończy pisaną w tajemnicy książkę. Brakuje mu zrozumienia ze strony żony (inna sprawa, że on sam traktuje Sylwię z wielką protekcjonalnością – niektóre jego przemyślenia mogą razić do dzisiaj). Kiedy Powój całkiem nieoczekiwanie okazuje się hitem „nienotowanym w dziejach ruchu wydawniczego”, życie Wellardów bardzo się zmienia. Reginald jest wystawiony na wiele pokus i coraz bardziej oddala się od ukochanej Sylwii. Sam nie do końca umie się odnaleźć w wielkim świecie – sukces powieści pisanej trochę z przypadku wyraźnie go zaskakuje (Powój zyskuje status „książki tygodnia”, „powieści roku”, a nawet „literackiego osiągnięcia stulecia”). Jak się skończy ta historia? Czy bohaterowie pozostaną razem?

Może z dzisiejszego punktu widzenia Dwoje ludzi nie jest powieścią szczególną. Sama historia wydaje się raczej niewyszukana. Z drugiej strony w relacji tytułowych bohaterów istnieje drugie dno – można się zastanawiać, czy byli dobrym małżeństwem, czy ich problemy rzeczywiście zaczęły się od publikacji Powoju.

Co dziś pozostaje ciekawe, to prezentowany w tej powieści dystans do samego pisania. Milne traktuje twórczość swego bohatera z pewną ironią. Nie brakuje tu pisarskich fragmentów, w których i dzisiejszy zmagający się ze słowem pisanym twórca mógłby się odnaleźć. Przykładowo Reginald sam dziwi się własnemu osiągnięciu:

„Napisanie książki — rozmyślał Reginald — jest to chyba jednak jakieś osiągnięcie. Co za praca! Już sam fizyczny wysiłek, związany z napisaniem stu tysięcy słów, byle jakich nawet słów, które przecież trzeba przenieść na papier, jest kolosalny. No a rozterka, jakiej się przy tym doznaje, konieczność wyboru, decyzji, radość ze znalezienia właściwego określenia! Trzeba w końcu znaleźć i wybrać sto tysięcy słów, odpowiednich słów, z pełną świadomością faktu, że każde z nich mogłoby być znacznie lepiej dobrane przez lepszego pisarza. Jak się stało, iż odważył się na podobny wyczyn? Jak dokonał tego dzieła?”

Samym pisarzom też się obrywa – jeden z epizodycznych bohaterów wygłasza taką oto prawdę: „Wiesz przecież, kochanie, jacy nieznośni są pisarze. Nigdy nie robią tego, co zwykli śmiertelnicy”. Z kolei Wellard podczas pisania przekonuje samego siebie, że jego pisanie „nie jest wcale najgorsze”. Narrator komentuje to kąśliwie: „Jest rzeczą zadziwiającą, jak często ocenia się książki na zasadzie tego, czym nie są”.

Może i wy zechcecie poznać Reginalda Wellarda? Cóż, nie sądzę, aby Alan Alexander Milne uzyskał znaczące miejsce w historii literatury samą powieścią Dwoje ludzi, ale jest to proza miejscami całkiem sympatyczna – zwłaszcza w tych fragmentach pisarskich.

Czy i wy marzycie o sukcesie wydawniczym? Chcielibyście, aby wasze książki stały się bestsellerami? Wybierzcie odpowiedni dla siebie kurs Pasji Pisania:

http://www.pasjapisania.pl/harmonogram-kursow.html

Czekamy na was i wasze książki!

Źródło cytatów: A. A. Milne, Dwoje ludzi, tłum. Mira Michałowska, Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.
Źródło grafiki: http://naszabajka.pl/2013/kubus-puchatek-i-przyjaciele