Ucisz sumienie – WYNIKI KONKURSU!

Zakończył się już kolejny blogowy konkurs Pasji Pisania. Podjęliście wyzwanie, przyszło sporo ciekawych prac. Kto zdobędzie „Słonia z Etretat” Joanny Stogi, absolwentki naszych kursów?

Pora ogłosić wyniki wrześniowego konkursu Pasji Pisania. Jak zwykle nie zawiedliście – sumiennie podeszliście do tego zadania. Niektórzy wysłali prace znacznie wykraczające poza ustalone limity. Mogliście wygrać Słonia z Etretat, znakomity debiut powieściowy Joanny Stogi (więcej o tej książce pisałem tutaj). Egzemplarze konkursowe ufundowało Wydawnictwo Seqoja.

Wybór nie był łatwy. Joanna Stoga zdecydowała się nagrodzić trzy osoby:

I miejsce – Emi;
II miejsce – Beata;
III miejsce – Olgur.

Wszystkie prace znajdziecie tutaj.

Oto historia, którą nadesłała Emi:

„Telewizor świeci i brzęczy jak wielki owad. Zbyszek zapada się w fotel.
W pokoju nieład, gdyby weszła tu Irena, wnet poleciałaby po ścierkę.
W poliestrowym fartuchu, niebieskim w białe grochy, pucowałaby ławę, potem segment. Znał na pamięć sekwencję jej ruchów, sposób odgarniania włosów z twarzy. Chodziła przygarbiona jak gdyby niosła na barkach torby z troskami. Dźwigała je bez słowa, taka już była: uległa, cicha.
Niepozorna, a zajmowała się wszystkim. Dzieci miały wyprasowane ubrania, obłożone książki, ciepły obiad na stole. Odrabiały lekcje przy biurku i nie musiały się tułać po świetlicy. W domu zawsze był porządek, nie jak u Szulców – chlew, a Szulcowa „na mieście”.
Zbyszek by na to nie pozwolił. Nie po to kobietę brał. Ale po chorobę też nie! Kto by przewidział, że Irena zwinie się w trzy miesiące?
Śpieszno jej było Panu Bogu kąty omiatać, zawsze w niego wierzyła.
Tyle aniołów i świętych mieszka w niebie, trzeba im sprzątać.
Ma towarzystwo Irena, tylko Zbyszek został sam.
Dzieci są, ale jakby ich nie było. Człowiek żyły wypruwa, by gnojki mogły studiować, zarabiać, a jak już pracują, to im do ojca nie po drodze.
Telewizor otwiera paszczę, chce wessać Zbyszka.
Jakaś nawiedzona psycholożka gada o poczuciu winy. Usta zaokrągla w dzióbek, wargi jej spuchły od tego mędrkowania. Psychologiczne gadki szmatki, kto by ich słuchał? Na pewno nie Zbyszek! Nie da się tej babie wpędzić w kompleksy. Bo taka wmówi mu odpowiedzialność za wszystko.
Czy to jego wina, że dzieci go nie odwiedzają?
Jego wina, że Irena zachorowała? Niedoczekanie!
Owszem bywał surowy, ale intencje miał dobre.
Sam był bity i krzywdy mu to nie wyrządziło.
Przeciwnie, wyszedł na ludzi”.

A takie opowiadanie napisała Beata:

„Każdego ranka zaczynał życie od początku, życie swoje i jej. Ale nie miał czystej karty, tylko wciąż dopisywał historię dzień po dniu do listy pełnej win popełnionych i nieodpokutowanych.
Każdego ranka brał ją na ręce i przenosił do łazienki, sadzał na sedesie, mył, czesał, ubierał, unikał jej wzroku, udawał że dostrzega uśmiech w tym dziwnym grymasie ust.
Każdego dnia chciał wierzyć w cud, którego i tak mu nikt nie obiecał. Robił jedzenie, na które nie miała ochoty, rozdrabniał do konsystencji, która budziła obrzydzenie, karmił maleńkimi porcjami, niczym pisklaka, ocierał oślinione usta.
Każdego dnia kluczył w labiryncie obowiązków, od których nie było ucieczki. Nauczył się trudnych słów takich jak odcinek lędźwiowy, kinezyterapia, ból obwodowy. Odpuszczał sobie wieczorne oglądanie telewizji, bo to był czas na jej kąpiel i układanie do snu.
Tamtego wieczora chciał jej powiedzieć, że może zatrzymać pierścionek, ale ślubu nie będzie. Przeczuwał awanturę, łzy, krzyki, ale był gotowy. Wiedział że złamie jej serce, że odtąd będzie musiał żyć z tym czarnym wspomnieniem, ale nic nie mógł poradzić – pokochał inną, innej chciał, inna wyzwoliła w nim pasję i namiętność, o jakiej dotąd nie marzył.
Tamtego wieczora chciała mu powiedzieć, że czuje, że coś się zmieniło, że nie jest między nimi tak jak dawniej i nie chce budować przyszłości na niepewnym gruncie. Chciała, by nie jechał tak szybko, żeby się zatrzymał, posłuchał i nie robił nic na siłę.
A potem było drzewo, nieskończony huk i dalej już tylko cisza rozrywająca trzewia.
Od tamtego dnia wszyscy mówili mu o szczęściu, o tym jak to dobrze, że nic mu się nie stało, bo przynajmniej ma się kto nią zajmować. Mówili, po czym szli do swoich spraw, by nie mieć poczucia winy.”

I jeszcze miniatura, którą nadesłała Olgur:

„- Mamusiu jesteś na mnie zła? – wystraszony głos małego chłopca siedzącego tuż przed nią w tramwaju wyrwał ją z zadumy.
W głowie przerabiała właśnie rodzajowe scenki z minionego tygodnia, które tylko ugruntowywały ją w niezachwianym przekonaniu, że wciąż za mało się stara, i zawala na niemal wszystkich życiowych polach. Wróciła pamięcią do swojej wtorkowej prezentacji na szkoleniu w pracy, kiedy w obecności szefa zapomniała angielskiego słówka i po bezowocnych próbach wybrnięcia z impasu dała się ponieść strumieniowi totalnego zażenowania. Przypomniała też sobie jak po czterdziestominutowym utknięciu w korku, spóźniona i sfrustrowana wbiegła na szkolne przedstawienie córki z poczuciem bycia najgorszą matką na świecie. Kolejny obraz w głowie odtworzył jej ostatnie zajęcia fitness, na których przez godzinę mogła oglądać w lustrze skutki swojego urlopowego łakomstwa i zaprzepaszczenia rezultatów dotychczasowych treningów. „Moje życie to pasmo wstydu i porażek” pomyślała. Składanie samokrytyki zapewne ciągnęłaby dalej, gdyby nie głos chłopca. Matka dziecka właśnie skarciła je wzrokiem i strzelała umoralniającą pogadankę na temat niestosowności wiercenia się w środkach komunikacji. Chłopczyk zesztywniał i przeprosił, że zrobił mamie przykrość.
-Boże, to jego też już trawi wirus niewystarczalności, bycia nie dość dobrym? – pobladła- biedactwo, wypija właśnie truciznę wychowawczych komunałów a z czasem sam dla siebie będzie najsurowszym katem, biczem dyscyplinującym i przypominającym jak trzeba i należy działać. Transgeneracyjny przekaz, który niczym gorący kartofel podajemy dalej…
-Wstałaby pani z siedzenia, gdy staruszka stoi – usłyszała nagle oburzony głos współpasażerki”.

Serdecznie gratuluję laureatkom, a także wszystkim, którzy wzięli udział w konkursie. Niebawem zaproszę was do kolejnego! Szykujcie się!

Źródło cytatów: https://blog.pasjapisania.pl/2022/09/11/slon-z-etretat-konkurs/

Dodaj komentarz